Μ. Κοντού, η 18χρονη κωπηλάτρια που ζει στις εγκαταστάσεις του Σχινιά & ονειρεύεται Ολυμπιακούς!
Έγινε ενημέρωση: 9 Φεβ
Η νεαρή πρωταθλήτρια αναδείχθηκε αθλήτρια του μήνα από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Κωπηλασίας, καταρρίπτει παγκόσμια ρεκόρ κάνοντας κουπί μέχρι εξαντλήσεως, ζει στις εγκαταστάσεις του Σχινιά και ονειρεύεται τους Ολυμπιακούς!
«Νομίζω πως όσοι είμαστε εδώ έχουμε λίγη τρέλα. Είμαστε δεκατρία άτομα που έχουμε παρατήσει τις ζωές μας, εγώ στα 16 μου έφυγα από την οικογένειά μου. Ήρθα εδώ και η ζωή είναι φαγητό, προπόνηση, ύπνος. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας επί 300 μέρες τον χρόνο», λέει η Μηλένα Κοντού, 18 ετών, η οποία αναδείχθηκε πριν από λίγες ημέρες αθλήτρια του μήνα Ιανουαρίου από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Κωπηλασίας. Βρισκόμαστε στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο στον Σχινιά. Η σιλουέτα της καθρεφτίζεται στην επιφάνεια της μικρής λίμνης. Το σκηνικό μοιάζει απόκοσμο. Το πράσινο και οι καλαμιές απλώνονται ανάμεσα στις ξύλινες πλατφόρμες. Οι πάπιες και οι υπόλοιποι ζωντανοί οργανισμοί που κρύβονται στα νερά που αποτελούν συνέχεια της Μακάριας Λιμνοπηγής, προκαλούν τους μοναδικούς ήχους στην περιοχή.
«Αργότερα, πριν νυχτώσει, ο ουρανός γίνεται ολόκληρος ροζ», μας λέει η Μηλένα με ενθουσιασμό καθώς φοράει τα ειδικά παπούτσια που είναι μονίμως περασμένα στο σκάφος. Προσέχει το σκιφ της με ευλάβεια, με τον ίδιο τρόπο που ένας ποδοσφαιριστής φροντίζει τα παπούτσια του. Πιάνει τα κουπιά και αρχίζει να κωπηλατεί αργά προς τα πίσω. Είναι η κίνηση την οποία, όπως μου εξηγεί, προσπαθεί πεισματικά, όπως όλοι οι αθλητές της κωπηλασίας, να εκτελέσει όσο πιο άρτια γίνεται. «Είναι σαν να προσπαθείς κάθε φορά να φτιάξεις έναν τέλειο κύκλο. Είναι αδύνατον να τον καταφέρεις, αλλά προσπαθείς συνεχώς να τον κάνεις καλύτερο»
Γύρω μας, στις ξύλινες εγκαταστάσεις που κατασκευάστηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τα σημάδια του χρόνου είναι ορατά. Οι επίλεκτοι του κλιμακίου της Εθνικής γυμνάζονται, τρώνε και συμβιώνουν εδώ τις περισσότερες μέρες του χρόνου. Πρόκειται για το δεύτερο σπίτι τους. Η μέρα τους αρχίζει στις επτά το πρωί και περιλαμβάνει δύο προπονήσεις. Η Μηλένα, το κορίτσι που έχει σπάσει 10 παγκόσμια ρεκόρ, σχεδόν όλα στην ηλικιακή κατηγορία 17-18, ελαφρών βαρών (ένα σε διεθνείς αγώνες και τα 9 στο εργόμετρο – το πρώτο το 2022, τα υπόλοιπα το τελευταίο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου), έχει σήμερα ρεπό, που σημαίνει ότι προπονήθηκε μόνο το πρωί. Μας έχει αφιερώσει ένα από τα ελάχιστα ελεύθερα απογεύματά της.
Στους 200 παλμούς
«Αντοχή, εκρηκτικότητα, ψυχολογία», απαντά όταν τη ρωτάω τι χρειάζεται να έχει μια αθλήτρια της κωπηλασίας για να ξεχωρίσει. Τo 2023 η Μηλένα κατέκτησε με τη Ζωή Φίτσιου το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανδρών/γυναικών και το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κ23 με την Ευαγγελία Αναστασιάδου, σημειώνοντας παγκόσμιο ρεκόρ. «Ο αγώνας είναι επτά λεπτά και ξέρουμε ότι θα πονέσει πολύ, σε σημείο που κάποιοι στο τέλος λιποθυμούν. Στους αγώνες υπάρχουν πάντα σωστικά. Έχω έρθει πολύ κοντά στο να λιποθυμήσω αρκετές φορές. Σε ένα πανελλήνιο έκανα υπερπροσπάθεια, τα έφτυσα, βγήκα με δυσκολία στην απονομή και έφυγα στην εξέδρα. Ήμουν μία ώρα στο ΕΚΑΒ για να με συνεφέρουν».
Μπορεί το αγώνισμα της κωπηλασίας να φαίνεται απλό στα μάτια μας, όμως στα δύο χιλιόμετρα στα οποία οι αθλήτριες καλούνται να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, δεν χωράει η παραμικρή λιποψυχία. Ξεπερνούν τους 200 παλμούς το λεπτό και γνωρίζουν, πριν ακόμη αρχίσει η κούρσα, ότι για περίπου επτά λεπτά απαιτείται μια κατάθεση ψυχής. «Ο κάθε αθλητής τραβάει κουπί με τέτοιο εγωισμό και πάθος, που δεν θα σκεφτεί ότι δεν πρέπει να πονέσει. Αυτός που θα το σκεφτεί έχει χάσει την κούρσα», λέει η Μηλένα. Οι αθλητές προπονούνται για να αντέξουν ακριβώς τη στιγμή εκείνη που οι δυνάμεις τους μοιάζουν να τους εγκαταλείπουν. «Η αδρεναλίνη είναι η καθημερινότητά μας».
«Ο κάθε αθλητής τραβάει κουπί με τέτοιο εγωισμό και πάθος, που δεν θα σκεφτεί ότι δεν πρέπει να πονέσει», λέει η Μηλένα Κοντού.
Η τακτική παίζει φυσικά τον ρόλο της. Στα πρώτα 250 μέτρα οι αθλητές προσπαθούν να βγουν δυνατά στο νερό. Κωπηλατούν προς τα πίσω, συνεπώς το να βλέπουν μπροστά τους τους αντιπάλους είναι καθοριστικό για την ψυχολογία τους. Το πιο σκληρό κομμάτι της κούρσας είναι από τα 1.000 μέχρι τα 1.500 μέτρα. Τότε καλούνται να βρουν την ψυχική δύναμη για να συνεχίσουν δυναμικά στο δεύτερο μισό. Στα τελευταία 500 μέτρα τα πράγματα είναι πιο απλά. «Τότε μετράω αντίστροφα τα μέτρα μέσα μου. Δίνω ό,τι έχω και δεν έχω».
Μετά την κωπηλασία, τι;
Η Μηλένα μεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Μικρή ήταν υπερκινητική, έτρεχε συνέχεια. «Στο σχολείο έπαιζα με τα αγόρια ποδόσφαιρο. Μου άρεσε πάρα πολύ και ήθελα να το ακολουθήσω. Ξεκίνησα σε έναν σύλλογο κι έμεινα περίπου έναν μήνα, αλλά δεν υπήρχε γυναικεία ομάδα, τη δημιούργησαν λίγο αφότου έφυγα. Στο μεταξύ είχα αρχίσει την κωπηλασία». Στα 16 της εντάχθηκε, ως η μικρότερη τότε αθλήτρια, στο κλιμάκιο της Εθνικής στον Σχινιά. «Είναι πάρα πολύ απαιτητικό. Σωματικά και ψυχικά. Από όλους τους αθλητές της Ελλάδας που προσπαθούν να μπουν εδώ, είμαστε 15 άτομα. Είμαι τρία χρόνια μέσα, δεν ξεκουραζόμαστε ποτέ». Όπως αναφέρει, η επιμονή που θα δείξει στην προπόνηση καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, κάνει τη διαφορά τη στιγμή του αγώνα. Είναι το πείσμα αυτό που θα σου δώσει μια πρόκριση. «Εάν πω ότι σήμερα δεν μπορώ να κάνω προπόνηση ή ότι δεν μπορώ να πιεστώ τόσο, κάπου αλλού μια αθλήτρια από την Ελβετία, τη Γαλλία, την Αγγλία θα προπονείται, και σε έναν αγώνα που προκρίνονται μόνο οι δύο πρώτες βάρκες θα φανεί ποιος συνέχισε εκείνη τη μέρα που χρειαζόταν».
Και όλα εκείνα που στερείται μια νέα κοπέλα 18 ετών; Η ζωή που, μακριά από τους αγωνιστικούς στόχους, τα χρονόμετρα και τα αθλητικά κοινόβια, βιώνουν οι συνομήλικοί της; «Το έχω συνηθίσει, αυτή τη στιγμή δεν μου λείπει κάτι, γιατί η κωπηλασία είναι η ζωή μου. Ναι, υπάρχουν στιγμές που λέω “μακάρι να έκανα μια βόλτα με τους φίλους μου, να έπινα έναν καφέ για να ηρεμήσω, να πήγαινα στη σχολή μου ως φοιτήτρια” [σ.σ. σκοπεύει να σπουδάσει στην Ιατρική Θεσσαλονίκης μετά την επερχόμενη Ολυμπιάδα], όμως με γεμίζει αυτό που κάνω. Αυτό ισχύει για όλους μας, αλλιώς δεν θα ήμασταν εδώ. Είναι επιλογή μας. Μπορεί η κούραση να μας καταβάλλει, αλλά τη στιγμή που θα έρθει το αποτέλεσμα τα έχουμε ξεχάσει όλα».
Όπως ισχύει και με τους περισσότερους αθλητές, έτσι και για τη Μηλένα ο βιοπορισμός είναι ένα ζήτημα που την απασχολεί. Αυτή τη στιγμή τα έξοδα διαβίωσης στο κλιμάκιο καλύπτονται από την Ομοσπονδία. «Είναι πολύ δύσκολο κάποιος να βρει χορηγό στο αγώνισμα της κωπηλασίας. Πρόκειται για ένα πολύ αδικημένο άθλημα, γιατί έχουμε φέρει, ειδικά τα τελευταία χρόνια, πάρα πολλά μετάλλια στον ελληνικό αθλητισμό και οι χορηγοί δεν δείχνουν το ενδιαφέρον που δείχνουν σε άλλα αθλήματα, όπως στον στίβο». Οι κωπηλάτες που έχουν χορηγούς είναι λίγοι και τα ποσά δεν είναι αντίστοιχα με αυτά ενός μισθού. «Θα συνεχίσω να τραβάω κουπί, αλλά για πόσο; Αυτό έχει ένα όριο. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κωπηλασία και να πληρωνόμουν μόνο από αυτό, να ήξερα ότι δεν χρειάζεται να κάνω τίποτε άλλο».
Το μεγάλο όνειρο
Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται όταν αρχίζει η κούρσα είναι οι γονείς της. «Με βλέπει όλη η Ελλάδα, αλλά εκείνη τη στιγμή εγώ λέω: “Με βλέπουν οι γονείς μου”». Όταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έχασε τον προσωπικό της στόχο, την πρόκριση στους Ολυμπιακούς, ένιωσε τύψεις. Με τη συναθλήτριά της τερμάτισαν δωδέκατες. Ήταν μία από τις δύσκολες στιγμές της καριέρας της. «Δεν μιλιόμουν για δύο εβδομάδες. Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να καθίσω να δω την κούρσα. Μου “κάθεται” πολύ βαριά. Με ένοιαζε πιο πολύ να πάρω την πρόκριση στους Ολυμπιακούς από το να πάρω το ευρωπαϊκό μετάλλιο. Πέτυχα όλα τα άλλα εκτός από αυτό που ήθελα».
Στις 19 Μαΐου, στη Λουκέρνη της Ελβετίας, η Μηλένα θα έχει άλλη μία ευκαιρία. Με τη συναθλήτριά της, Ζωή Φίτσιου, θα διεκδικήσουν μια θέση στην πρώτη δυάδα και μαζί το εισιτήριο για το Παρίσι. «Το θέλω όσο το θέλει κι αυτή. Κοιμόμαστε με το ίδιο όνειρο. Εξαρτόμαστε η μία από την άλλη», σχολιάζει. Είναι βέβαια τόσο νέα για να αγχώνεται. Μετρά ελάχιστες συμμετοχές στην κατηγορία γυναικών, όμως η δίψα με την οποία κυνηγά μια θέση στην εμβληματική αθλητική διοργάνωση είναι μεγάλη. «Το να λέω μελλοντικά στον εαυτό μου ότι πήγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι κάτι απίστευτο. Ακόμη και τώρα που το αναφέρω, ανατριχιάζω». Κοντεύει να νυχτώσει και η ξενάγησή μας τελειώνει. Διασχίζουμε το εστιατόριο με τις κενές καρέκλες, περνάμε από το άδειο γυμναστήριο και βγαίνουμε έξω στο κρύο. Επικρατεί σιγή. Οι περισσότεροι αθλητές ξεκουράζονται. Αύριο θα σηκωθούν νωρίς, για να επαναλάβουν την αποστολή τους. Η Μηλένα, που βαδίζει μαζί μας, για μια στιγμή σταματά. «Κοιτάξτε τον ουρανό!
Στις 19 Μαΐου, στη Λουκέρνη της Ελβετίας, η Μηλένα και η συναθλήτριά της Ζωή Φίτσιου θα διεκδικήσουν μια θέση στην πρώτη δυάδα και μαζί το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς του Παρισιού.
Πηγή: kathimerini.gr